Początek mojego macierzyństwa nie był łatwy. Było ciężko i to bardzo. Narodziny pierwszego dziecka są w życiu każdego rodzica momentem przełomowym, wyjątkowym i trudnym zarazem. A co dopiero, gdy na świat przychodzi dwoje dzieci ? W czasie ciąży nastawiałam się na ciężkie początki, ale i tak nie mogłam przewidzieć tego, jak będzie wszystko wyglądało już na serio. Nikt nie mówił, że będzie łatwo. Spodziewałam się nieprzespanych nocy, dni na pełnych obrotach od rana do wieczora, jednoczesnego płaczu dzieci, kolek. Wiedziałam co może się dziać, ale nie wiedziałam jak ja to zniosę, na ile wystarczy mi sił. Życie pisze swoje scenariusze. Z perspektywy czasu uważam, że pierwszy miesiąc bycia mamą był najtrudniejszym okresem w moim życiu.

CHOROBA  DZIECI

Styczeń 2015r. rozpoczął się od przeziębienia chłopców. Podczas wizyty u lekarza usłyszeliśmy, że płuca i oskrzela są czyste, ale trzeba uważnie obserwować dzieci. Zalecono inhalacje. Dwa dni później, kolejny raz udaliśmy się do lekarza – kaszel się nasilał. Lekarz wypisał natychmiastowe skierowanie do szpitala. Stan ich zdrowia w ciągu dwóch dni bardzo się pogorszył. Chłopcy mieli skończone 3 tygodnie, kiedy musieli być hospitalizowani. Antoś z zapaleniem płuc, Jasiu z ostrym zapaleniem oskrzeli.

TO MOJA WINA

Gdy lekarz rodzinny wypisywał skierowania do szpitala, ledwo powstrzymywałam łzy, żeby nie wybuchnąć płaczem w gabinecie. To przecież moja wina ! Coś na pewno zrobiłam źle, coś zaniedbałam, czegoś nie zauważyłam. To przeze mnie są teraz chore. Moje małe, dopiero co narodzone kruszynki cierpią przeze mnie ! Co ze mnie za matka, która doprowadza dzieci do takiego stanu. Dostawały za mało naturalnego pokarmu, przegrzewałam je, źle ubierałam, niepotrzebnie wietrzyłam pokój, a może woda w wanience była za zimna…. Sądziłam, że jak na początek nowego rozdziału w naszym życiu radzę sobie z opieką nad dziećmi. W tym momencie zdanie diametralnie zmieniłam. Pakując do szpitala rzeczy chłopców i swoje łzy po policzkach ciekły ciurkiem.

ODDZIAŁ DLA NOWORODKÓW

Przyjęcie na oddział trwało długo. Przydzielono nam salę dla noworodków. W tym dniu byliśmy tam tylko my. Nie było innych, małych pacjentów. Czekaliśmy na pierwsze badanie szpitalne kolejną godzinę. W międzyczasie pielęgniarki spisały wywiad środowiskowy i założyły chłopcom w główki  wenflony. Ten widok ścisnął mi serce totalnie. Kolejny raz łez nie dało się powstrzymać. Serce matki bolało. Musiałam jednak wziąć się w garść, dla naszych Synów. Czekały nas trudne chwile w szpitalu.

NIECH PANI PRZEJDZIE SIĘ PO ODDZIALE

…..te właśnie słowa usłyszałam od jednego z lekarzy, który badał chłopców. Uświadomił mi, że choroby u tak małych dzieci, które nie mają jeszcze nabytej odporności zdarzają się często. Przede wszystkim rozwijają się błyskawicznie, szczególnie w okresie zimowym. Pamiętam słowa lekarza, kiedy pocieszał mnie, młodą niedoświadczoną matkę i zapewniał, że chłopcy szybko dojdą do zdrowia. I tak właśnie było. Z dnia na dzień następowała poprawa i po 5 dniach wróciliśmy do domu. Inni mali pacjenci szybko oddziału szpitalnego z pewnością nie opuścili. Gdy się widzi na własne oczy cierpienie dzieci i ich rodziców oraz  słucha historii, które nie są fragmentem  filmu czy rozdziałem książki, nasze własne problemy tracą na ważności. Następuje szybkie przefiltrowywanie tego, co wokół nas się dzieje.

TO TYLKO CHWILA

Choroba chłopców była dla mnie trudnym doświadczeniem. Dzięki Mężowi, który nie oceniał, nie krytykował, a wspierał i był podporą dałam radę. Był to moment, chwila, kiedy nic innego nie miało znaczenia. Liczyło się tylko to, aby chłopcy wyzdrowieli. Dla innych rodziców ta chwila nie trwa kilku dni, trwa dłużej, a nawet całe życie. 

 JM